Narativi historijskog
revizionizma, koji su preplavili javnost na čitavom
postjugoslovenskom prostoru, unatoč tome što nisu planski
uvezani, niti programirani, imaju zajedničku ishodišnu
točku.
Ona se nalazi u potrebi za
potpunom dekonstrukcijom nasljeđa socijalističke Jugoslavije
i bilo kakvog pozitivnog vrednovanja ičega što bi bilo
vezano uz narative koje je ta država proizvodila. S obzirom
da je antifašistička, Narodnooslobodilačka borba činila
konstitutivni temelj tog društva, logično je da najveći
revizionistički udar bilježimo upravo na tom području, pri
čemu su sva nastojanja tog udara posve neopterećena
činjenicama. Što im činjenice manje idu u prilog, ovdašnji
revizionisti ih s više strasti negiraju. Iz nerazumijevanja
štetnosti takve pozicije došlo se do oduzimanja ključnih
sadržaja antifašističke baštine. Jedan je od elemenata te
borbe bila borba protiv okupatora i nacionalna emancipacija,
koja je vidljiva u izgradnji federalne Jugoslavije,
preciznije, u stvaranju nacionalnih država unutar
jugoslavenskog okvira. No, promatrati tu borbu mimo drugih
dviju temeljnih odrednica, a to su borba za socijalnu
pravdu, oličena u provedenoj revoluciji i borba za
zajedništvo jugoslavenskih naroda, posve je promašeno.
_001.jpg)