biografija:
Potiče iz Crne Gore, iz plemena Rovaca, iz bratstva
Bećković-Drašković. Pradeda po ocu Vujo Drašković, se prvi
od Draškovića prozvao po svom dedi Bećku Draškoviću - Vujo
Bećković. Matijin deda Nišo Vujin Bećković je bio predsednik
Rovačke opštine i narodni poslanik na Podgoričkoj skupštini
1918. godine.
Matija je rođen 29. novembra 1939. godine (na Sv. apostola
Matiju) u Senti, gde mu je otac Vuk kao kraljevski oficir
službovao. Majka Zorka Taušan bila je kći solunskog
dobrovoljca Miladina, naseljenog u Kanjiži. Porodica se više
puta selila a kad je počeo Drugi svetski rat, sklonila se iz
Novog Sada, kod svog roda u Velje Duboko. Osnovnu školu
završio je u selu Velje Duboko, niže razrede gimnazije u
Kolašinu i Slavonskom Brodu (kod tetke), a višu gimnaziju sa
maturom u Valjevu. Otac Matijin, Vuk Bećković je bio oficir
vojske Kraljevine Jugoslavije, pa je ostao veran oficirskoj
zakletvi, pridružio se četnicima u Rovcima. Bio tokom
građanskog rata u Crnoj Gori komandant Rovačkog četničkog
odreda. Pri kraju rata 1944. godine pridružuje se glavnini
Jugoslovenske vojske u otadžbini i kreće sa njom ka Zapadu,
gde je bila saveznička vojska. Ali tokom povlačenja gine u
jednom okršaju, uz put negde u Sloveniji.
Školske 1958/59, godine upisao se na Filološki fakultet u
Beogradu na grupu za jugoslovensku i opštu književnost.
U šestom razredu valjevske gimnazije je osvojio prvo mesto
na Literarnom konkursu. Za prvi književni honorar dobio je
novčanu nagradu od 12.000 dinara, od kojeg je kupio karirani
sako; po tom sakou je i danas prepoznatljiv. Prvu pesmu
"Preludium" je štampao kao gimnazijalac 1957. godine u
"Mladoj kulturi". Prvu knjigu, posvećenu svojoj životnoj
ljubavi, koja nosi naslov sa njenim imenom je objavio 1962.
godine. Poema je doživela izuzetan uspeh, a sledeće 1963.
godine primljen je kao poznati stvaralac, u Udruženje
književnika Srbije u Beogradu. Kasnije će biti izabran i za
njegovog predsednika.
Bećkovićevi prozni i poetski tekstovi priređivani su za
pozorište i izvođeni na domaćim i stranim scenama. U
Narodnom pozorištu u Beogradu je 1978. godine izvedena "Međa
Vuka Manitoga", a potom monodrame "Reče mi jedan čoek" i "Ne
znaš ti njih".
U Zagrebačkom teatru "ITD", "Kazalištu mladih", "Jazavcu",
"Teatru MM", Srpskom narodnom pozorištu, "Klubu M", izvedene
su pozorišne predstave po Bećkovićevim tekstovima.
U Savremenom pozorištu u Beogradu izvedena je 1970/71.
komedija "Beograd nekad i sad", sa istoimenim komedijama
Sterije i Nušića.
Napisao je dve televizijske drame i dve jednočinke za djecu
koje je Televizija Beograd emitovala 1966. i 1967. godine.
Adaptirao je (sa Borislavom Mihajlovićem Mihizom) "Gorski
vijenac", predstava je izvedena na sceni Narodnog pozorišta
u Beogradu.
Dramska poema "Če - tragedija koja traje" (sa Dušanom
Radovićem) prevedena je na njemački jezik (Che: Tragödie,
die andauert, Frankfurt am Main 1969) i engleski (Che:
Permanent tragedy, New York 1970).
Zapisi iz knjige "O međuvremenu" prevedeni su na engleski
pod nazivom "Random Targets" 1970. godine.
Za svoje pjesništvo Bećković je dobio nagrade: Milan Rakić,
Oktobarsku, Sedmojulsku, Zmajevu, Disovo proleće, Belovodsku
rozetu, Zlatni krst kneza Lazara, Ravnogorsku, Stefan Mitrov
Ljubiša, Veliku Bazjašku povelju, Odzivi Filipu Višnjiću,
Biblios, Nagradu Vukove zadužbine, Njegoševu nagradu, Žičku
hrisovulju itd.
Za poemu "Ćeraćemo se još" dobio je nagrade Tipar, Zlatni
bestseler, Jovan Dučić i Laza Kostić.
Za dopisnog člana SANU izabran je 1983. godine, a za
redovnog 1991. godine. Član je Srpskog PEN centra, kao i
Udruženja za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju
"Adligat”, u kojem je aktivan od samog osnivanja 2012.
godine.
Matija Bećković je 1989. godine dobio Sedmojulsku nagradu za
književno stvaralaštvo. Boračke organizacije su se njegovom
izboru javno protivile. Kao laureat je prilikom dodele tog
visokog društvenog priznanja odgovorio: Ja pristajem da
nagradu nisam zaslužio, ali ne pristajem da sam kriv što sam
je dobio. Kako mu je prebacivano da je sin četnika (iz
četničke porodice) u intervju časopisu "Dugi" je "stavio
tačku", na takva ideološka promašena pitanja: Četnik je ko
je bio četnik. Partizan je onaj ko je bio partizan. Podele
na četnike i partizane bile su ratne podele, i trebalo bi da
budu završene sa ratom. A takvu podelu nameću ljudi koji bez
te podele ne bi postojali.
Njegova supruga Ruskinja iz Valjeva, se zvala Vera
Pavladoljska (njoj je posvetio jednu od njegovih
najpoznatijih pesama, koju je kasnije izvodio Arsen Dedić),
i sa njom ima ćerke Ljudmilu i Olju. Vera je bila kći Rusa
izbeglice sa Kavkaza. Matija i Vera upoznali su se u Valjevu
1956. godine, a venčanje je obavljeno 1964. godine. Vera je
radila u Univerzitetskoj biblioteci u Beogradu. Nakon teške
bolesti Matijina supruga je preminula 1998. godine i
sahranjena na Novom groblju u Beogradu.
Akademik Bećković je jedan od retkih akademika koji su
Slobodana Miloševića kritikovali još 1991. godine (npr.
"Srpska vojska je zauzela Skadar i Jedrene, a ova ne može
Borovo Selo i Tenje (Vreme, 2. 12. 1991). Tokom njegovog
režima učestvovao je na brojnim protestnim skupovima.
Bećković je blizak prijatelj Vojislava Koštunice i prvi je
potpisao peticiju protiv povezivanja Vojislava Koštunice i
ubistva premijera Srbije Zorana Đinđića. Bećković aktivno
podržava Demokratsku stranku Srbije na čijim je mitinzima
više puta i govorio.
Od 2009. godine je Predsednik Fonda Slobodan Jovanović u
Beogradu.
.jpg)
_001.jpg)