Švajcarski istoričar
Danijel Genzer, pre nekoliko godina, otkrio je jednu od
najčuvanijih tajni u istoriji delovanja Severnoatlatske
vojne alijanse. “Tajne Nato armije” - naslov je disertacije,
koja otvara potpuno novo poglavlje u izučavanju delovanja
vojnopolitičkog saveza, koji predstavlja udarnu pesnicu
ideologije globalizma i novog svetskog poretka.
Prema tvrdnjama profesora Genzera, od trenutka formiranja
Nato pakta - 1949. godine, u svim zapadnoevropskim državama,
pristupilo se formiranju paralelnih tajnih struktura,
čija je prvobitna uloga trebalo da bude organizacija pokreta
otpora, u slučaju sovjetske okupacije. Stratezima alijanse,
veoma brzo postalo je jasno da pretnja sovjetske invazije na
Zapadnu Evropu, nije realna. Prema tvrdnjama dr Genzera,
pristupilo se izradi alternativne strategije, čiji je
cilj korišćenje tajnih struktura, radi kontrole političkih
procesa, u članicama zapadnog saveza. Osnovna svrha
kontrole političkog procesa, svodila se na sprečavanje
dolaska na vlast stranaka “prokomunističke orijentacije”,
pre svega u Italiji, Francuskoj i Grčkoj.
Tajne Nato armije, od tog trenutka, činilac su kontrole i
destabilizacije zapadnih društava. Metodologija delovanja
kretala se u širokom spektru: od izazivanja kontrolisane
nestabilnosti, terorističkih dejstava, do realizacije
strategije navodno suprostavljenih “levičarskih” i
“desničarskih” ekstremizama.
U suštini, iza svih terorističkih akcija u zapadnoj
Evropi, koje su pripisivane ekstremnoj levici, nalazili su
se planeri iz tajnih Nato armija. Profesor Genzer ističe da
je američki Pentagon, pripadnike tajnih Nato armija,
regrutovao iz struktura ekstremne profašističke desnice. Tajne
Nato armije postojale su na tlu Italije, Francuske, Nemačke,
Belgije, Holandije, Luksemburga, Švedske, Danske, Španije,
Portugala, Grčke, Turske i čak neutralne Švajcarske.
Sadržaj njihovog delovanja svuda je bio isti. Sprečiti
emancipaciju ovih država, od američkog uticaja i kontrole.
Dr Genzer tvrdi da ove strukture još uvek deluju, ne samo
u Evropi, već i u Sjedinjenim Državama, uz napomenu da se
paralelne formacije, danas koriste u “širenju straha od
islama”. Teroristički udari od 11. septembra, kao i
slične akcije “islamskih terorista” u Španiji, Velikoj
Britaniji i Francuskoj, delo su tajnih Nato armija, uz
nastojanje da se politički i društveni procesi, stave pod
kontrolu moćne “industije bezbednosti”, koja se posle
pada komunizma, nalazi u grozničavom traganju za “globalnim
neprijateljem”.
Operacija Gladio
Operacija Gladio priča je o špijunaži, zaveri i političkom
nasilju, koje su na tlu Italije, sprovodile tajne Nato
armije. Gladio je jedan od najtajnijih programa koji je
ikada postojao, odnosno tajna teroristička mreža, koja
predstavlja tipičan obrazac delovanja Nato alijanse u Evropi.
Jednom rečju, operacija Gladio prethodnica je američke
strategije mrežnog rata za 21. vek.
Prema dosada dostupnim podacima, tajne Nato armije su u
okviru ove operacije likvidirale na stotine nedužnih
Evropljana, radi realizacije “strategije napetosti”
američkih specijalističkih službi. Cilj tajnih operacija,
bio je zastrašivanje i kontola političkih klasa, pre svega u
Italiji i Belgiji, a radi očuvanja američke dominacije na
evropskom kontinentu.
Prema izveštaju italijanske Parlamentarne komisije iz
2000-te godine, američke tajne službe, koristile su navedenu
strategiju radi sprečavanja dolaska na vlast Socijalističke
partije. Organizacija Crvene brigade, korišćena je radi
kontrole političkih procesa u Italiji, čija je politička
klasa, iskazivala prosocijalističke težnje. Suštinski,
iza akcija ove terorističke organizacije, stajala je
američka obaveštajna služba CIA, koja je istovremeno
finansirala i podržavala i desničarske strukture u
italijanskoj armiji.
U Ministarstvu odbrane Italije, postojalo je supertajno
odeljenje, kojim nisu komandovali oficiri italijanske vojske,
niti su članovi odeljenja bili pripadnici italijanske armije.
Naime, komandnu strukturu i sastav odeljenja Gladio, činile
su privatne ličnosti, koje su u ime i za račun struktura
zapadne vojne alijanse, izvodile terorističke akcije i
pripisivale ih levici.
Nato je stvorio tajno pododeljenje koje je pripadalo
vrhovnoj komandi alijanse, a koje je delovalo pod šifrom
“Tajni saveznički komitet”, odnosno “Komitet za planiranje”. Istraživače
tajnih Nato armija, posebno je zaprepastilo saznanje o
saradnji sa pronacističkim organizacijama, čiji su
pripadnici korišćeni radi obračuna sa prokomunističkom
levicom. Istoričar Kristofer Simpson ističe, da je saradnja
sa nacistima posle Drugog svetskog rata, sa pravosudnog
stanovišta bila ilegalna, sa moralnog neprihvatljiva, ali je
sa strateškog stanovišta bila efikasna, posebno na evropskom
tlu.
Jedna od najpoznatijih operacija tajnih Nato armija, bila je
otmica i ubistvo predsednika italijanske vlade Alda Mora
1978. godine. Ovo ubistvo bilo je motivisano političkim
razlozima. Kao organizator i izvršilac ubistva, koje je
zaprepastilo Italiju i ceo svet, označena je teroristička
organizacija Crvene brigade.
Crvene brigade su osnovane 1970. godine, kao komunistička
oružana formacija. Osnovni proklamovani cilj organizacije,
bio je uvođenje komunističkog sistema i proterivanje zapadne
vojne alijanse iz Italije. Organizacija je veoma brzo po
osnivanju, počela da primenjuje metode terorističkog
delovanja, sledeći markisističku ideologiju i oslanjajući se
na iskustva i tradicije delovanja sličnih levičarskih
pokreta u Latinskoj Americi. Jedan od prvih vođa bio je
Alberto Frančeskini, koji je i sam poticao iz radničke
porodice.
Na samom početku svog postojanja, pripadnici Crvenih brigada,
fokusirali su se na uništenje ekstremne desnice. Tada su
izvedeni mnogi napadi na fašističke organizacije i njihove
skupove. Kao podrška sindikalcima i uopšte radnicima u
štrajku, brigade su preduzele niz akcija uništavanja
vlasništva velikih kompanija, kao i sabotaže proizvodnje.
Delovali su najviše na industrijski razvijenom severu
Italije.
Mete su im uglavnom bile postrojenja auto-industrije. Prve
akcije bile su uništavanje automobila šefova u fabrikama, a
kasnije se krenulo sa kidnapovanjem. Od kraja 1971, iz
masovnog nasilnog pokreta izdvaja se grupa koja pokreće
bolje planirane i strateški osmišljenije akcije, paravojnog
karaktera. Takođe, od tada počinju da biraju određene
pojedince za svoje mete. Crvene brigade su 1970-ih imale oko
pet stotina aktivnih članova i veliki broj onih koji su ih
podržavali.
Aktivni članovi su bili između 30-40 godina starosti i
dobijali su platu od 400 američkih dolara, prikupljenih
pljačkom banaka (ili eksproprijacijom kapitala, kako su oni
to zvali), a njihove su veze s brigadom sezale još u 1960-te
i doba studentskih protesta.
Među novim članovima bilo je dosta radnika iz Milana i
Turinske regije. Veliku podršku, iako ne javnu, imali su i
od Komunističke partije Italije naročito od starih, ratnih
komunista. Crvene brigade su u ovom periodu bile oružano
krilo velikog društvenog pokreta koji su činile leve partije,
grupe i sindikati. Godine 1974, izdaju saopštenje za javnost
u kojem obrazlažu svoje ciljeve i metode borbe. Objašnjavaju
svoju nameru da udaraju po državnim simbolima i strukturama,
dokle god je ne unište, a sa njom i čitav sistem koji služi
interesima krupnog kapitala. Počinju napadi na funkcionere
konzervativnih i desnih partija, a mete prvog ubistvenog
napada Crvenih brigada, bili su aktivisti fašističkog
Italijanskog socijalnog pokreta u Padovi.
Prva značajnija akcija dogodila se 1974. godine, kada su
kidnapovali Sosija, glavnog tužioca Đenove. Zamenili su ga
za dva uhvaćena člana Crvenih brigada, koji na kraju nisu
vraćeni, a tužilac koji je zaustavio njihovo puštanje je
ubijen. Brigade ubrzo postaju poznate svakom Italijanu,
posle otmice guvernera oblasti Rima, Đenove i Venecije.U
ovom periodu njihove akcije potpuno se povlače iz fabrika.
Više nisu deo protestnog pokreta, već nezavisna oružana
grupa, potpuno ilegalna i tražena od države. Pretnja Crvenih
brigada u Italiji postaje ogromna i sveprisutna, a svojim
rezultatima zasenjuje sve ostale terorističke aktivnosti u
evropskim zemljama. Brigade pozivaju radnike da se ujedine u
moćnu Borbenu komunističku partiju (što je bio zvaničan
naziv Crvenih brigada), istovremeno podmećući bombe i
pucajući na policiju. Usvajaju taktiku svakodnevnih napada
na razne oblasti delovanja države, i sistematski napadaju
policajce, karabinjere i zatvorske čuvare. Cilj im je da se
zaplaši pravosuđe, da ne pokreće sudske procese protiv
revolucionara. Na ovom mestu potrebno je napraviti kratku
digresiju.
Naime, uzroke terorističkog delovanja Crvenih brigada treba
tražiti u društvenoj i političkoj klimi tadašnje Italije,
koja tokom 1977. godine podseća na vreme masovnih protesta
iz 1968. godine. Ulice su prepune nezadovoljnih studenata (ogorčenih
reformom školstva i zakonima za mlade), nezaposlenih i
nedovoljno plaćenih radnika. U takvoj društvenoj atmosferi,
Crvene brigade regrutuju operativace za svoju borbu.
Militantno jezgro broji preko 500 osoba, a grupa uživa
veliku podršku masa.
Crvene brigade izvode akciju kidnapovanja, a zatim i ubistva
Alda Mora, kao što je rečeno 1978. godine. U momentu otmice
Aldo Moro bio je najistaknutija politička ličnost tadašnje
Italije, premijer iz redova Demohrišćanske partije. Čin
otmice izveden je na spektakularan način. Crvene brigade su
ga otele 16. marta, kada je šetao prema Parlamentu, ubivši
pet njegovih telohranitelja.
Neposredan povod za kidnapovanje bila je Morova ideja
“istorijskog sporazuma” između demohrišćana i Komunističke
partije Italije (KPI), koju je posle održanih izbora, na
kojima su komunisti osvojili više od 30 odsto glasova,
trebalo da verifikuje italijanski parlament.
Radikalno levičarsko jezgro istupilo je protiv sporazuma,
dok je Moro bio je jedan od njegovih glavnih zagovornika.
Komunisti su javno osudili otmicu i na taj način se
definitivno prekida bilo kakva podrška akcijama Crvenih
brigada.
Crvene brigade su 18. marta javnosti poslale sliku Mora,
nazvavši ga političkim zatvorenikom, a njegovo kidnapovanje
držanjem u narodnom zatvoru. Dan kasnije, pronađen je jedan
od automobila kojim je kidnapovan, a ubrzo posle policijske
istrage, uhapšeni su neki od vođa: Renato Ćurćijo i Alberto
Frančeskini. Ćurćijeva supruga Mara Cagol, ubijena je
prilikom hapšenja, jer je pružala oružani otpor.
Iako su uhapšeni vodeći članovi, policija nije uspela da
potpuno provali i slomi organizaciju. Crvene brigade
ponudile su razmenu premijera Alda Mora za Renata Ćurćija i
trinaest ostalih članova, kojima je suđenje trebalo da
uskoro počne. Čak je i sam Moro pisao Andreotiju, koji ga je
zamenio kada je otet, da napravi razmenu i da glavni cilj
njihove politike treba da bude izbegavanje još nepotrebnih
žrtava, ali Andreoti je bio čvrst u odluci da ne pregovara
sa teroristima, koju nije promenio, ni posle više od mesec
dana molbi Morove porodice. Kritičari ukazuju da nije želeo
povratak premijera, jer se nalazio na njegovom upražnjenom
mestu. Crvene brigade pogubile su Alda Mora, 9. maja 1978.
godine, posle 55 dana zatočeništva, a njegovo beživotno telo,
veoma simbolično, ostavili su na pola puta između sedišta
demohrišćana i Komunističke partije Italije.
Posle ubistva Alda Mora država je krenula u odlučan rat
protiv terorizma, koristeći sva raspoloživa sredstva.
Ubistvo popularnog političara izazvalo je udaljavanje mnogih
intelektualaca i javnih ličnosti, koji su imali simpatija za
delatnost Crvenih brigada. Javna podrška je opala. Čak su
Ćurćio i Frančeskini iz zatvora, osudili ovu akciju i vođu
Brigada Marija Moretija. 1980-ih godina, jedan od članova
Crvenih brigada, Patricio Peci (koji je kasnije ubijen),
odao je policiji priličnu količinu informacija, posle čega
je usledio niz hapšenja. Uprkos tome, izvedeno je još
nekoliko akcija poput otmice sudije Đovanija Dursa, a uslov
za njegovo puštanje je bio da vlada zatvori jedan od
najgorih zatvora u Italiji, Asinaru.
Crvene brigade se 1984. godine dele se na dve frakcije,
Borbenu komunističku partiju i Uniju borbenih komunista, a
od 1989. godine, pošto ih je većina zatvorena, aktivnosti su
im znatno smanjene. Ipak, sredinom 1990-ih napadnuta je
američka baza u Avianu. Inače, do 1999. godine, smatralo se
da je domaći terorizam u Italiji pobeđen, ali, tada je autor
vladine reforme zakona o radu Masimo Danton , ubijen ispred
svoje kuće. Na zidu iznad tela sprejom je bilo ispisano
Brigate Rosse. Izdato je saopštenje u kojem se kaže da će
tako proći svako ko pokuša da oduzme prava radničkoj klasi.
Ipak, ne treba zaboraviti, da se ubistvo Dantona,
dogodilo u trenutku agresije Nato alijanse na SR Jugoslaviju,
pa ga dobri poznavaoci italijanskih prilika, tumače kao
tadašnji “mafijaški znak” premijeru Dalemi, koji je bio pod
velikim pritiskom parlamenta, da odustane od podrške Nato
agresiji, na jednu suverenu državu. (Potcrtao P. A.)
Nasuprot Crvenim brigadama, u Italiji je organizovano
delovao i fašistički pokret koji je, uz podršku CIA, radio
na rušenju uticaja Komunističke partije Italije. Smatra
se da je ovaj pokret počeo sa "strategijom napetosti," tj.
serijom terorističkih napada, koji su trebalo da zaustave
talas studentskih i radničkih protesta, koji se širio
zemljom i eventualno dovedu do intervencije italijanske
države, protiv levičara i zavođenja vanrednog stanja.
U početku su fašisti delovali tajno, svaljujući krivicu na
levičare. Godine 1969. su podmetnuli bombe u osam vozova, a
iste godine su pokušali da dignu u vazduh jednu osnovnu
školu u Trstu. Krajem 1969. su fašisti iz Novog poretka
postavili bombu na Trgu Fontana u Milanu i ubili šesnaest, a
ranili oko devedeset ljudi, što je bio najveći posleratni
pokolj, posle čega vlast hapsi preko 4.000. levičara i
studentskih aktivista, od kojih mnogi ostaju u zatvoru
godinama posle toga, a neki umiru pod nerazjašnjenim
okolnostima.
Pokret novog poretka 1970. godine podmeće eksploziju, u
napadu na voz. Tom prilikom ubijeno je šest, a ranjeno
stotinak ljudi. Za nasilje su optužene levičarske
organizacije, a fašisti su tražili jaču vladu i pozivali na
građanski rat protiv levičara, što se savršeno uklapalo u
tajne strateške ciljeve alijanse u Evropi. Upravo ovaj
momenat veoma je značajan i za razjašnjenje političke
motivacije otmice i ubistva Alda Mora.
Rukopis svetske zakulise
Ubistvo Alda Mora jedan je od najmisterioznijih događaja u
posleratnoj evropskoj istoriji. Reč je o događaju, koji baca
potpuno novo svetlo na čitavu hladnoratovsku epohu, posebno
karakter i ulogu Nato alijanse u zapadnoj Evropi.
Razjašnjenje ovog političkog ubistva, posebno je značajno
danas, kada je strategijom širenja na Istok, Nato praktično
okupirao čitav evropski kontinent.
Iz dokumentacije o slučaju Moro, potpuno je jasno, da je
osnovni strateški cilj zapadne vojne alijanse, stavljanje
pod potpunu kontrolu političkog procesa u jednoj zemlji,
odnosno njenih strateških resursa, u ruke transnacionalnih
globalističkih struktura.
Da iza ubistva Mora stoje organizacije svetske zakulise,
govori i podatak da je na suđenju članovima Crvenih brigada, nekoliko
optuženih potvrdilo da je u ubistvo italijanskog premijera,
uključena i ličnost iz visokog kruga američke administracije.
Reč je o Henriju Kisindžeru, nekadašnjem državnom
sekretaru SAD, članu organizacija svetske zakulise i jednoj
od najuticajnijih ličnosti svetske diplomatije. Gorado
Gerzoni, jedan od najbližih saradnika italijanskog premijera,
na svedočenju od 10. septembra 1982. godine, govorio je o
pretnjama koje je visoki američki zvaničnik upućivao Aldu
Moru.
Ubice lidera demohrišćana, poticale su iz redova supertajne
(neregularne, „divlje“ lože Lića Đelija - prim. P. A.)
masonske lože P2, kako bi Italiju učinila dostupnom nalozima
organizacija svetske zakulise, čiji je cilj realizacija
strategije nultog postindustrijskog rasta. Naime,
stabilizacija italijanske privrede i njena
industrijalizacija, bile su u suprotnosti sa planovima
svetske zakulise, odnosno kontrolisanom destabilizacijom
Bliskog Istoka, radi eksploatacije naftnih resursa, u tom
delu sveta.
Italija kao eksperimentalni poligon ovakve politike nije
izabrana slučajno. Pre svega, geopolitički položaj ove
države, u vreme hladnog rata, za stratege globalne
dominacije, bio je izuzetno značajan. Italija je bila
ekonomski most za saradnju sa Bliskim Istokom, kao i prva
evropska zemlja, koja je na udaru talasa emigracije
stanovništva, iz ovog dela sveta. Zbog toga je bilo
potrebno sprečiti politički koncept Alda Mora i njegovo
nastojanje da postigne istorijski sporazum sa levicom, koji
je predviđao niz zaštitnih mera, za italijanske radnike.
(Iz knjige „Rat za duše ljudi“, Novi Sad, 2011.)
izvor: hr.sott.net ›››
.jpg)
_001.jpg)