Moderna moć zazire od
iskazivanja u sirovoj, banalizovanoj suštini. Da bi prikrila
krvožednost, često se zaogrće lažnim plaštom humanih
ideologija. Međutim, nepredvidiva dijalektika svjstskog
sistema dovodi moć pred ozbiljne izazove. Nerijetko se
dešava da neki principi originalno skrojeni da pomažu
ciljevima moći, stanu njoj nasuprot kao logički neprelazna
prepreka. I šta se tad događa? Onda se vještački konstruišu
detalji po obodu stvarnosti, kopa se po blijedim istorijskim
marginalijama, traži se tanka nit analogija da bi se
objasnilo kako je baš u toj situaciji “princip” dozvoljeno
anestizirati. Dok se cilj ne ostvari, a potom se “princip”
može opet staviti u funkciju. U suštini, ostaje samo jedan
važeći princip koji oblikuje svjetsku političku i istorijsku
pozornicu – princip gole i neobuzdane moći.
Od straha, užasa i
monstruoznosgi same moći neuporedivo je bljutavije ponašanje
onih koji je brane po „službenoj dužnosti”. U lokalu ih je
lako prepoznati. To su najčešće oni NATO žbiri, plastični i
ulickani, bijedni licemjeri piljarskog mentaliteta. I sve
što govore, u šta vas ubjeđuju, dolazi direktno iz „ontološke”
dubine debelog crijeva. To je mjera njihovih intelektualnih
i ljudskih dometa.
