Page 148 - Ralph Epperson - Nevidljiva ruka

obično poznat pod imenom Federalni koncil crkava (FCC).
Doktor Raušenbuš je bio teolog koji je napisao: „Ako socijalizam ikada bude uspeo, on neće
78
uspeti u nekoj nereligioznoj zemlji.”
Doktor Heri Vord, predavač na Saveznom teološkom seminaru Junion, kao član Komunističke
partije, bio je pod zakletvom indentifikovan od strane Maninga Džonsona (Manning Johnson), koji je i sam
pripadao komunistima. Gospodin Džonson je označio Vorda kao „glavnog arhitektu komunističke infiltracije
i subverzije na polju religije.
Organizacija koju su stvorila ova dvojica primala je novac iz jednog neobičnog, mada ne i
neočekivanog izvora: „... Džon D. Rokfeler junior je od 1926. do 1929. godine dao Federalnom koncilu
crkava preko 137 000 dolara - što je suma koja iznosi više od 10% ukupnog godišnjeg prihoda Koncila iz
80
svih ostalih izvora.”
Federalni koncil crkava je ubrzo pao i drugima u oči. Gofline 1927, kongresmen Artur M. Fri
(Arthur M. Free) predložio je Kongresu rezoluciju u kojoj se Federalni koncil crkava naziva „komunističkom
81
organizacijom koja ima za cilj uspostavljanje državne crkve...”
Federalni koncil crkava je delimično otplatio podršku bogataša kada je 1942. godine
proklamovao platformu koja poziva na „svjetsku vladu, međunarodnu kontrolu svih vojski i mornarica,
82
univerzalni novčani sistem i demokratski kontrolisanu međunarodnu banku.”
Pritisak na Federalni savet crkava je sve više rastao, kako je raslo saznanje o njegovim
delatnostima. Tako je donesena odluka da mu se promeni ime, ali ne i pravac delovanja. Dana 29. novembra
1950. godine Federalni koncil crkava (FCC) je postao Nacionalni koncil crkava (NCC).
U jednom intervjuu koji je 15. juna 1968. časopisu „Aprouč” (Approach) dao Gas Hol, generalni
sekretar Komunističke partije SAD, izneo je tvrdnju da komunizam i Crkva (očigledno NCC) imaju mnoge
zajedničke ciljeve i da „zaslužuju da postoje jedno zbog drugog.” Hol je nastavio: „Kako su današnji ciljevi
'crvenih u Americi gotovo identični onima koje propoveda Liberalna crkva, mi moramo i mi hoćemo da
83
radimo zajedno u cilju istih stvari.”
Šta god to NCC nudio, mnogi nalaze da je sve to zanimljivo. Još jedna „crkva”, ovog puta Crkva
Satanina iz San Franciska, čiji je „visoki sveštenik” Anton La Vej (Anton La Vey), nedavno je postala član
84
Nacionalnog saveta crkava.

SVETSKI SAVET CRKAVA (WCC)

Ova, po svemu proširena, organizacija formirana je 23. avgusta 1948. godine i sledi gotovo isti
kurs kao i Nacionalni koncil crkava.
Jedan primer će vam reći o njihovoj sličnosti. Generalni sekretar Svetskog saveta crkava za
85
godinu 1975, Filip Poter (Philip Potter), izjavljuje da je „ponekad radikalniji i od većine marksista.”
Još jedan službenik WCC-a zastupa mišljenje gospodina Potera. Emilio Kastro (Emilio Castro),
čelnik Komisije za evangelizam i misije u svetu, 1982. je rekao ovo: „Filosofske osnove kapitalizma su zle i
86
potpuno suprotne Jevandelju.”
Ovakve stavove u korist marksizma a protiv sistema slobodnog preduzetništva dele i ostali koji
prisustvuju njihovim globalnim konferencijama. Na sastanku održanom novembra 1975. premijer Jamajke,
Majki Menli (Michael Manly), rekao je okupljenim delegatima „... da hrišćanstvo mora pomoći u uništavanju
kapitalističkog sistema i stvaranju novog svetskog ekonomskog poretka. Njegov govor... propraćen je
87
dugotrajnim aplauzom...”
Svetski savet crkava daje drugima novac na osnovu svojih ubeđenja. Organizacija je stvorila
Program za borbu protiv rasizma - PCR (Program to Combat Racism). Od 1970, ova organizacija dala je više
od 5 miliona dolara u 130 različitih udruženja koja se bore protiv rasizma u 30 zemalja.
Međutim, gotovo polovina tog novca otišla je gerilcima koji traže nasilno zbacivanje belog
88
režima u Južnoj Africi.
Svetski savet crkava je prilično selektivan, tako „da ni cent novca iz Programa za borbu protiv
89
rasizma nije otišao disidentskim grupama u Sovjetskom Savezu...”
Ovo je veoma zanimljivo, pošto se procenjuje da ima blizu 5 miliona Rusav u koncentracionim
logorima za prinudni rad u Sovjetskom Savezu. Čovek koji je upoznat s pravim stanjem stvari jeste Avram
Šifrin (Avraham Shifrin), Rus koga su sovjetske vlasti proterale 1970. godine i koji je izvršni direktor
Istraživačkog centra za zatvore i koncentracione logore za prinudni rad u SSSR-u. On tvrdi da „najveću

148