Page 45 - Edmond Paris - Tajna istorija jezuita
P. 45

ma“, ali tu je ipak suštinski jezuitska težnja da se ostavi jak uti-
             sak  na  um.  To  je  upotreba  principa  „Cilj  opravdava  sredstvo“
             primenjenog sa istrajnošću od strane jezuita u umetnosti, knji-
             ževnosti, kao i u politici i moralu.
               Italiju  jedva  da  je  dotakla  protestantska  Reformacija.  Ipak,
             Valdenžani, koji su preživeli od srednjeg veka uprkos progoni-
             ma,  i  utvrdili  se  na  severu  i  jugu  poluostrva,  pridružili  su  se
             Kalvinističkoj crkvi 1532. godine. Po izveštaju jezuite Posevina
             (Possevino), Emanuil Filibert (Emmanuel Philibert) od Savoje je
             započeo  još  jedan  krvavi  progon  svojih  „jeretičkih“  podanika
             1561. godine. Ista stvar se desila u Kalabriji, u Kasalu di San Sisto
             (Casal di San Sisto) i Gvardija Fiskalu (Guardia Fiscal). „Jezuiti su
             bili  umešani  u  ove  masakre;  bili  su  zauzeti  obraćanjem  žrta-
             va...“ 4
               Što se tiče oca Posevina: „...pratio je katoličku vojsku kao nji-
             hov  kapelan,  i  preporučio  je  istrebljenje  jeretičkih  sveštenika
             vatrom kao neophodan i sveti čin.“ 5
               Jezuiti su bili svemoćni u Parmi, na dvoru Farnese, kao i u
             Napulju tokom 16. i 17. veka. Ali iz Venecije, u koju su bili blago-
             naklono primljeni, proterani su 14. maja 1606. godine „kao naj-
             vernije sluge i zastupnici pape...“
               I pored toga im je bilo dozvoljeno da se vrate 1656. godine, ali
             je njihov uticaj u Republici od tada bio samo senka nekadašnjeg.
               Portugalija je bila omiljena za jezuitski Red. „Već pod papom
             Jovanom III (1521-1559) bili su najmoćnija religijska zajednica u
             kraljevstvu.“ Njihov uticaj je još više porastao nakon revolucije
                        6
             1640.  godine  koja  je  dovela  Braganse  na  presto.  „Pod  vlašću
             prvog kralja iz kuće Braganse, otac Fernandez je bio član vlade i
             za vreme maloletstva Alfonsa VI, najuticajniji savetnik kraljice
             Lujze koja je bila regent. Otac de Vil (de Ville) je uspeo u zbaci-
             vanju Alfonsa VI 1667. godine, i kralj Petar II je imenovao oca
             Emanuila  Fernandeza  (Emmanuel  Fernandez)  izaslanikom
             ‘Kortezima’ 1667. godine... Uprkos činjenici da sveštenici nisu
             izvršavali nikakvu javnu dužnost u kraljevstvu, bili su moćniji u
             Portugaliji nego u bilo kojoj drugoj državi. Ne samo da su bili
             duhovni savetnici čitavoj kraljevskoj porodici, već su ih kralj i
             njegov ministar konsultovali u svim važnim okolnostima. Iz jed-
             44
   40   41   42   43   44   45   46   47   48   49   50