Page 1116 - BIBLIJA - Novi revidirani prevod

PREVOD BIBLIJE

Sveto Pismo nije odobreno ili autorizovano delo, nego zbirka knjiga koja iza sebe ima
Božji autoritet. Bibliju je pisalo najmanje 40 ljudi, u razdoblju od 1500 godina, u više
različitih zemalja, na tri različita jezika: hebrejskom, aramejskom i grčkom. Autografi
biblijskih knjiga ne postoje, nego mnogobrojni njihovi prepisi, tzv. tekstualni svedoci.
Prepisivači Svetog Pisma bili su veoma precizni i posvećeni ljudi. Pored toga, provera
tačnosti bila je naročito opsežna. Autentičnost knjiga Starog Saveza (Tanaha) dodatno je
potvrđena otkrićem Kumranskih rukopisa koji datiraju iz 2. veka pre Hrista, a danas se
čuvaju u Muzeju svitaka u Jerusalimu.
Originalni novosavezni manuskripti su izgubljeni, te se stoga postavlja opravdano pi-
tanje koji prepisi se mogu smatrati pouzdanim. Postoje tri osnovna izvora kopija novosa-
veznih tekstova.
Središno stablo čine manuskripti tradicionalnog (prihvaćenog) teksta koji dolaze iz si-
rijskih i gotskih verzija, i gotovo su identični sa originalnim tekstom. U tom bloku nalazi se
oko 1.900 rukopisa, od kojih su dalje prevođene sve relevantne Biblije, uključujući staru

King James Bibliju, srpski prevod Daničić-Karadžić, i sve druge nastale pre 20. veka –
osim rimo-katoličke i jezuitske Biblije.
Sledeće stablo čine latinske verzije koje sadrže proširenja (apokrifne knjige) u odnosu
na tradicionalni tekst, kao što je Vulgata, ili Duejeva (Douey) katolička verzija iz 1582,
koja je inače izdata radi suzbijanja protestantske reformacije.
Treće stablo pripada aleksandrijskoj porodici rukopisa, koji su navodno najstariji, čiji
originali su takođe izgubljeni, i od kojih potiču nekoliko savremenih verzija na engleskom
jeziku: New Revised Version, American Standard Version, Revised Standard Version, New
English Version, New International Version, i mnoštvo novih prevoda na svim jezicima
sveta.
Dakle, za središno stablo naći ćemo mnoštvo „svedoka” u svim pouzdanim Biblijama
sveta na jezicima raznih naroda, koje se sve slažu sa neznatnim razlikama, dok za druge
dve pomenute struje to nije slučaj. U Biblijama iz drugog i trećeg stabla, neki tekstovi su
jednostavno nestali koji se nalaze u Prihvaćenom tekstu (Textus Receptus), dok su drugi
izmenjeni. Rani hrišćanski izvori takođe potvrđuju verodostojnost Prihvaćenog teksta.
Prihvaćeni ili Primljeni tekst Novog Saveza proizveo je Lucijan iz Antiohije (240-312)
koji je prikupio i uredio većinu poznatih grčkih tekstova. Lucijan je insistirao na tačnosti i
doslovnosti teksta i takođe radio na reviziji Septuaginte. Njegovo delo ponovo je oživeo
veliki učenjak Erazmo iz Roterdama (1467-1536), ali zbog nepotpunosti nekih rukopisa na
grčkom jeziku, kao na primer Otkrivenja, služio se i latinskom Vulgatom. Ipak, može se
zaključiti da je to najpouzdanija i najrelevantnija kompilacija novosaveznih spisa, iako ne i
nepogrešiva. Jasno je, dakle, da ne postoje sto odsto tačni prepisi, niti je to moguće, kao
što nije umesno plasirati dogmu o verbalnom nadahnuću u prevodima biblijskog teksta.
Pored toga, činjenica da je Prihvaćeni tekst bio tekst protestantskih reformatora, dok su
se jezuiti i Katolička crkva pokazali kao njegovi veliki oponenti, još je jedan u nizu dokaza
u prilog njegove superiornosti i merodavnosti.
U osnovi postoje samo dva izvora odakle primamo naše Biblije: prvi potiče sa područja
gde su delovali apostoli i hrišćani prvih vekova – Jerusalim, Sirija i Srednji Istok, a drugi

~ 1116 ~