Page 62 - Ateološka rasprava - Mišel Onfre
P. 62

Posle demontiranja neprijateljstva monoteizama u odnosu na
        imanentni  i  mogući  radosni  život,  ateologija  se  može  posebno
        pozabaviti jednom od triju religija, da bi razmatrala kako se ona
        gradi,  uspostavlja  i  ukorenjuje  na  načelima  koja  redovno
        podrazumevaju  falsifikovanje,  kolektivnu  histeriju,  laž,  fikciju  i
        mitove  kojima  se  daju  sva  ovlašćenja.  Mnoštvo  obmana  koje
        ponavlja  mnogo  ljudi na  kraju  postane  korpus  istina  u  koje  je
        zabranjeno     dirnuti pod    pretnjom    najvećih    opasnosti    za
        slobodoumne  ljude -  od  prekjučerašnjih  hrišćanskih  lomača  do
        današnjih muslimanskih fatvi.
              U  nastojanju  da  vidimo  kako  se  gradi  mitologija,  možemo
        predložiti  -  treći  deo  -  dekonstruisanje  hrišćanstva.  U  stvari,
        konstruisanje  Isusa  potiče  od  izmišljotine  svodive  na  momente
        koje  je  moguće  obeležiti  u  istoriji  tokom  jednog  ili  dva  veka:
        kristalisanje  histerije  jedne  epohe kroz  figuru  koja  katalizuje
        čudesno,  okuplja  milenarističke  proročke  i  apokaliptičke  težnje
        trenutka u jednom pojmovnom liku po imenu Isus; metodološko a
        nikako istorijsko  postojanje  ove  fikcije;  širenje  i  propagiranje
        ove priče od strane Pavla iz Tarsa koji sebe smatra ovlašćenim od
        Boga dok se zapravo bavi sopstvenom neurozom; njegova mržnja
        prema  sebi  preobraćena  u  mržnju  prema svem,  njegova
        impotencija,  njegova  žudnja  za  osvetom, osveta  jednog
        nedonoščeta - po njegovim sopstvenim rečima - preobraćene u
        pokretačku  snagu  jedne  individualnosti  koja  se  širi  u  celom
        mediteranskom  basenu;  mazohističko  uživanje  čoveka  koje  se
        raširilo u jednoj od hiljadu tadašnjih sekti: sve to iskrsava kada se
        koliko-toliko  razmisli  i  kad  se  u  odnosu  na  religiju  odbaci
        poslušnost ili pokornost da bi se reaktivirao drevni zabranjeni čin:
        probanje voćke sa drveta saznanja.
              Ova  dekonstrukcija  hrišćanstva  podrazumeva  svakako
        demontiranje       fabrikovanja      fikcije,    ali    i     analizu
        planetarne budućnosti ove neuroze. Otuda istorijska razmatranja
        o političkom preobraćanju Konstantina u sektašku religiju iz jasnih
        razloga  istorijskog  oportunizma.  Prema  tome, postaje  jasna
        imperijalna  budućnost  jedne  religijske  prakse  ograničene  na
        nekoliko osoba bez kritičkog duha koje podržavaju tu doktrinu sa
        slepom  verom  i  fanatičnim žarom:  od  progonjenih  i  manjine,
   57   58   59   60   61   62   63   64   65   66   67