Page 22 - Duško Radović - Poštovana deco
P. 22
Zamislite sad, deco, to isto more,
i u tom moru istu veliku lañu,
i na lañi iste okrugle prozore,
i na drugom prozoru – razbojnika Kañu.
Zamislite onda, bura ide,
vetrova fijuk i talasi,
i jedan talas princezu skine
i poče mladi život da gasi.
Zamislite, deco, sto talasa,
većih sto puta od svake princeze,
može i ajkula svakoga časa
na modrom talasu da se doveze.
Strahom i bolom obuzet,
pojavi se otac princezin
i reče:
– Onaj biće mi zet,
ko spase mladi život njezin!
Zamislite, deco, puna laña,
sve oficiri, prinčevi, admirali...
I svi ćute, svi drhte, samo Kaña
skoči – i more ga zali.
Kada izvali strašnu psovku
na račun vetra, na adresu života, na ime mora,
izbeže smrti mišolovku
i spase princezu iz valova.
Zamislite sad – otac taj,
kralj sigurno, a car verovatno,
podiže Kañu u zagrljaj
i poljubi ga nonšalantno.
– Ovo je kćer moja, a žena vaša – princeza mila Naña!
– A ja sam, s dopuštenjem, izvinite na smetnji, razbojnik
Kaña!
Umiri se more, zataji vetar, stade laña...
Puni straha, puni stida, prepuni jeze –
