Page 229 - Ralph Epperson - Nevidljiva ruka

Ministarstvo za trgovinu objavljuje svaka tri meseca listu roba koje se izvozi u istočnoevropske
zemlje, i ona je dostupna javnosti. Letimičan pregled ovih lista omogućiće čak i najvećim skepticima da
zaključe da li je Nikson održao svoje obećanje.
Uzećemo za primer izveštaj iz trećeg kvartala 1971. godine, koji je tipičan i koji nam otkriva da
je naša vlada Sovjetima slala čitavu seriju proizvoda, dok je, u isto vreme, Sovjetski Savez slao Severnom
Vijetnamu gotovo 80 odsto njegovih potreba.
Evo samo nekih roba sa te liste: sintetička guma, masti i ulja za podmazivanje, delovi za
automobile, elektronski kompjuteri, oprema za metalo-preradivačku industriju, delovi za mlinove, kuglični i
valjkasti ležajevi, oprema za proizvodnju nafte i gasa, oprema i delovi za vazduhoplovnu navigaciju, kamioni
20
i delovi za njih u vrednosti od 11 miliona dolara.
Kao dodatak ovoj listi roba koje su prodate SSSR-u, američka vlada je odobrila izvoz „tehničkih
podataka” koji su u vezi sa ovom robom i procesom njene proizvodnje, opremu za obradu gvožđa i čelika,
21
opremu za proizvodnju delova za motore, sastojke za proizvodnju mazivnih ulja i destilaciju nafte.
Očigledno je, dakle, da Nikson nije održao obećanje. Ali predsednik nije jedini koji je pomagao
komunističkim zemljama. I drugi su bili umešani.
Tokom 1969. godine, kada je rat u Vijetnamu besneo punom snagom i kada su američki vojnici
naveliko ginuli, kongresmen Erl Lendgrebi (Earl Landgrebe) iz Indijane predložio je Kongresu dopunu za-
konskog akta o izvozu. Deo tog njegovog amandmana glasi: „Ne može se odobriti ni jedna vojna ili civilna
pošiljka u drugu državu koja prodaje robu ili snabdeva njome Severni Vijetnam, odnosno koja dozvoljava
svojim brodovima ili avionima da transportuju u ili iz Severnog Vijetnama opremu, materijal ili robu.
22
odnosno koja daje Severnom Vijetnamu pomoć u bilo kojem obliku.”
Bilo je razumno očekivati da će Kongres SAD, ustanova odgovorna za zaštitu američkih vojnika
koje je poslala u rat, usvojiti amandman velikom većinom glasova.
Međutim, Lendgrebijev amandman je odbijen.
Pokazalo se da je jedan od razloga odbijanja amandmana to što je američka vlada tokom
Vijetnamskog rata aktivno podsticala biznismene da prodaju robu SSSR-u.
Avgusta 1966. godine, Stejt department je izdao brošuru pod naslovom Privatni bojkot protiv
nacionalnog interesa, u kojoj se kaže: „Svi američki građani treba da znaju da svaki biznismen koji odluči da
se uključi u miroljubivu trgovinu sa Sovjetskim Savezom ili istočnoevropskim zemljama, deluje u okviru
svojih prava i da sledi politiku svoje Vlade. Ali svaka organizacija, ma koliko patriotske bile njene pobude,
koja se odluči na bojkot, stavljanje na crnu listu ili na neku drugu vrstu kažnjavanja ili napada na poslovne
ljude koji su učesnici mirovne trgovine sa istočnoevropskim zemljama i SSSR-om, deluje protiv interesa
Sjedinjenih Američkih Država.”
Ovo je zaista neverovatno! Američka vlast, umesto da štiti svoje vojnike, štiti one koji pomažu
neprijatelja koji te iste vojnike ubija!
Admiral mornarice Sjedinjenih Država Grent Šarp (Grant Sharp), glavnokomandujući svih
pomorskih operacija na Pacifiku tokom Vijetnamskog rata, nije mogao da shvati zbog čega republikanska
administracija nije naredila pomorsku blokadu Hajfonga, glavne luke preko koje je Severnom Vijetnamu
stizao veliki deo sovjetske pomoći: „Trebalo je da otpočetka zatvorimo luku Hajfong i tako sprečimo dotok
vitalnih ratnih materijala. Umesto toga, dozvolili smo im da se snabdevaju bez ikakvih teškoća, uprkos
činjenici da smo kontrolisali sve morske puteve. To je bila ogromna greška, koja je nemerljivo povećala
žrtve koje je naša strana pretrpela.
Konačno, 8. maja 1972. godine, predsednik Nikson se odlučio da učini ono što je trebalo učiniti
na početku rata. U obraćanju naciji je rekao: „Postoji samo jedan način da se zaustavi ubijanje, a to je da se
spreči dotok oružja... Severnom Vijetnamu. Zbog toga sam naredio sledeće... Svi prilazi
sevemovijetnamskim lukama biće minirani... Države čiji se brodovi trenutno nalaze u sevemovijetnamskim
25
lukama obaveštene su da će njihovi brodovi morati... da odu...”
Ove direktive uručene su državama koje su navodno prijatelji ili čak saveznici Sjedinjenih
Država. Brodovi Velike Britanije, Japana, Grčke, Norveške, Libana, Italije, Zapadne Nemačke i Paname bili
su medu onima koji su sovjetski teret prebacivali u sevemovijetnamske luke.
(Doktor Saton je tokom svojih istraživanja otkrio jednu zaista čudnu anomaliju. Četiri broda koje
su Sovjeti koristili za dopremanje ratnog materijala Severnom Vijetnamu zakonski su pripadali Sjedinjenim
Državama! To su bili brodovi koje je tokom Drugog svetskog rata američka vlada pozajmila SSSR-u u
sklopu „Lend-liz” programa. Proizlazi da je predsednik Nikson trebalo da upozori samog sebe da ukloni
američke brodove iz severnovijetnamskih luka!)

229