Page 364 - Albert Pike - Moral i Dogma

njeno mesto egzaltacije; to je mesto na Nebu gde je njen uticaj trebalo da bude najjači i gde je ona
delovala na Prirodu najvećom energijom. Mesto egzaltacije Sunca je bilo u Arijesu zato što, dostižući tu
tačku, ono budi celu Prirodu i pokreće toplotom život svake klice vegetacije. Stoga je najzvaničniji
praznik kod svih naroda, tokom dugog niza godina pre naše ere, bio utvrđen u vreme njegovog ulaska u taj
znak. U Egiptu, on je nazivan Praznik Vatre i Svetla. To je bila Pasha, kada je uskršnje jagnje klano i
pojedeno kod Jevreja i Neurouz kod Persijanaca. Rimljani su više voleli domicil od egzaltacije i slavili
su praznike planeta pod znakom koji je bio njihova kuća. U ovom su Haldejce sledili Sabajci, jer su više
voleli egzaltaciju, ali ne i Egipćani.

Saturn je od davnina, zbog vremena potrebnog za njegovu revoluciju, smatran najudaljenijom, a Mesec
najbližom planetom. Nakon Meseca, dolazili su Merkur i Venera, zatim Sunce i potom Mars, Jupiter i
Saturn.

I, izlazak i zalazak Fiksnih Zvezda i njihove konjugacije sa Suncem i njihovo prvo pojavljivanje (kada su
se pomaljale iz njegovih zraka), utemeljili su ovu epohu praznika uspostavljenih u njihovu čast; i Sveti
Kalendari drevnih su redovno, prema njima, usaglašavani.

U Rimskim igrama u cirkusu (stadion), bila su slavlja, u čast Sunca i ukupne Prirode, zatim u čast Sunca,
Meseca, Planeta, Zodijaka, Elementa i najočiglednijih delova i moćnih sila Prirode, koji su bili per-
sonifikovani i predstavljani, a putanja Sunca na Nebu je oponašana na Hipodromu; kola Sunca su

vukla četiri konja različitih boja, predstavljajući četiri elementa i godišnja doba. Putanje su bile od Istoka
prema Zapadu, kao krugovi u Loži i to sedam puta, da bi odgovarali broju od sedam planeta. Kretanje
Sedam Zvezda koje nadolaze oko polova, takođe je tako predstavljeno, kao i onih iz Kapele koje,
približavanjem Suncu u trenutku kada ono dostiže Plejade, u Taurusu, najavljuju početak godišnje
revolucije Sunca.

Presecanje Zodijaka i kolura u Ravnodnevičkim i Dugodnevičkim tačkama, fiksirana su četiri perioda, od
kojih je svaki od ovih, kod jednog ili više naroda - a u nekim slučajevima kod istog naroda u različitim
periodima, uzeto za početak godine. Neki su prihvatili Proletnu ravnodnevicu, jer tada dan počinje da
nadvladava noć i svetlost ostvaruje pobedu nad mrakom. Ponekad, Letnja dugodnevica je bila
prihvatljivija, jer je tada dan najduže trajao i bio na vrhuncu svoje slave i savr-šenstva. U Egiptu,
postojao je drugi razlog, tada reka Nil započinje da preliva i tada započinje pri-bližavanje Sirijusa
Suncu. Neki su više voleli Jesenju ravnodnevicu, jer je tada žetva završena i nade za novu žetvu su
stavljene u grudi zemlje. A neki su više voleli Zimsku ravnodnevicu, jer je tada dan najkraći i od tada
počinje njegovo produžavanje.

Za Sunce se figurativno govorilo da umire i da se ponovo rađa u Zimskoj dugodnevici; održa-vane su igre
u Cirkusu, u čast nepobedivog Boga-Sunca, i Rimska godina, uspostavljena ili reformi-sana od Nume ,
54
upravo je tada započinjala. Mnogi ljudi u Italiji započinjali su svoju godinu, kaže

Macrobius, baš u to vreme; i bila je predstavljana sa četiri doba čoveka, postepenim napredovanjem
periodičnog povećanja i smanjenja dana i svetlosti Sunca; nalik onome kao kada je beba rođena
u Zimskoj ravnodnevici, mladić u Proletnoj ravnodnevici, snažan muškarac u Letnjoj dugodnevici i starac
u Jesenjoj ravnodnevici.

Ova ideja je pozajmljena od Egipćana koji su obožavali Sunce u Zimskoj ravnodnevici, sa figu-rom bebe.

Slika Znaka, u kojem započinje svako od četiri godišnja doba, postao je oblik pod kojim je pred-