Page 405 - Albert Pike - Moral i Dogma

Svi veliki Reformatori su ratovali sa ovim zlom, duboko osećajući intelektualni neuspeh koji nastaje iz
degradirane ideje o Vrhovnom Biću. I, oni su tražili postojanje svog vlastitog Boga ili nje-govog
karaktera koji je drugačiji od ciljeva drevnog praznoverja; isključivali su iz Njegovog imena sve što je
neprosvećeno, laičko, kao i simbole i prikaze koji su profanisali Njegov Hram. Ali, oni nisu uvideli da
oni najviši, koji mogu da budu pod uticajem ljudskih težnji, treba da budu zamenjeni zna-čenjima koja su
relativno korektna, sa drugima, čija je neistinitost uočena i da zamene sveukupan simbolizam sa nekim
čistijim. Svaki čovek, nesvestan ovoga, obožava zamisao svog vlastitog uma; jer, ceo simbolizam, kao i
svi jezici, ima subjektivan karakter ideja koje on predstavlja. Epiteti koje dodeljujemo Bogu samo

izazivaju vizuelne ili intelektualne simbole u umu. Načini i oblici ispolja-vanja osećanja poštovanja, koji
čine religiozna osećaja, nepotpuni su i postupni; svaki izraz i simbol iskazuje samo delimičnu istinu,
ostavljajući uvek mogućnost za unapređenje ili modifikaciju i, za uzvrat, treba da bude zamenjen drugim,
mnogo pogodnijim i shvatljivijim.

Idolatrija se sastoji u mešanju simbola sa prikazanim, zamenom materijalnog za mentalni cilj obožavanja,
kada je viša duhovnost postala moguća; jedna loše procenjena prednost inferiornog u odnosu na
superiorni simbol, jedna neadekvatna i čulna koncepcija Božanstva i svaka religija i sva-ka ideja o Bogu
- jeste idolatrijska sve dok je nesavršena i dok se ne zameni slaba i privremena ideja u hramu tog
Neotkrivenog Boga koji može biti poznat samo delimično, i koji može biti poštovan, čak i od
najprosvećenijih među Njegovim obožavaocima, samo u proporciji s njihovim ograničenim moćima
razumevanja i njihovog zamišljanja o Njegovom savršenstvu.

Poput verovanja u Božanstvo, verovanje u besmrtnost duše je više sporedno sredstvo, podrška
samosvesti, nego dogma koja pripada bilo kom konkretnom vremenu ili zemlji. Ono daje
večnost čovekovoj prirodi i naizgled izmiruje njegove tobožnje anomalije i kontradikcije; ono ga čini
jačim u slabosti i savršenim u nesavršenosti; ono mu daje odgovarajući cilj za njegove nade,
energiju, vrednost i uvažavanje u njegovim stremljenjima. Verovanje u besmrtnost je paralela sa
verovanjem u beskonačno, u večni Duh, jer je ono, uglavnom, kroz svest o dostojanstvu uma uvek u nama,
koga mi učimo da uvažava očiglednosti Univerzuma.

Potkrepiti i, što je moguće pre, saopštiti ovu nadu, bio je veliki cilj drevne mudrosti, izražen u obliku
poezije ili filosofije, kao što je bilo i u Misterijama i kao što je u Masoneriji. Život koji se uzdi-že iz
smrti je bio velika misterija, čiji je simbolizam sa oduševljenjem predstavljen na hiljade ingeni-oznih
načina. Priroda je pretraživana da bi se potvrdile velike istine koje, kako se činilo, prevazilaze sve ostale
darove mašte ili su bile njena suština i cilj. Te potvrde su sa lakoćom nalažene u maslina-ma i lotosu, u
zimzelenoj mirti iz Mystce i u Polidorusovom grobu, u mrtvoj ali samoobnavljajućoj zmiji, divnom
moljcu koji se pojavljuje iz ljušture crva, pojavi klijanja, izlasku i zalasku sunca i zvezda, pomračenju i

rastu meseca i u spavanju, kao maloj misteriji smrti.

Priče o rođenju Apolona iz Latone i o mrtvim herojima, poput Glaukusa , vaskrslog u peći-nama, bile su
50
alegorije prirodnih alternacija života i smrti u prirodi, alternacija koje su bile samo sredstvo očuvanja
njihove nevinosti i čistote neoštećenih u svom postojanju, čija ukupnost pred-stavlja dostojanstvenu
mirnoću, prekor ljudskom preterivanju i njegovom očaju. Tipične smrti Boga-Prirode, Ozirisa, Atisa,
Adonisa i Hirama, bile su duboke ali utešne misterije; isceliteljska opčinjenost Orfeja bila je povezana s
njegovim uništenjem, a njegove kosti koje su bile obećani zalog plodnosti i pobede, bile su, kroz prelepo
lukavstvo, često sahranjivane u svetim područjima njego-vih besmrtnih ekvivalenta.

Grčki filosofi su, u svojim doktrinama koje se odnose na pitanje besmrtnosti duše, iznosili samo neznatne