Page 43 - Ateološka rasprava - Mišel Onfre

žigoše jedinka, poriču joj se prava i dodeljuje tušta i tma zadataka,
slavi se kolektiv naspram monade, poziva na transcendentnost,
država i njeni paraziti oslobađaju se polaganja računa pod
izgovorom ontološke eksteritorijalnosti, ne haje se za narod
i kvalifikuje kao narodnjak i demagog kogod o njemu brine brigu,
preziru se intelektualci i filozofi koji se bave svojim poslom i opiru
se, ova lista bi se mogla produžiti...
Nikad toliko kao danas ono što je XVIII vek znao pod imenom
„antifilozofije” nije doživelo takvu vitalnost: povratak religioznosti,
dokazivanje da Bog nije mrtav već da je samo neko vreme
zadremao i da njegovo buđenje najavljuje sutrašnjice koje menjaju
ton, sve to obavezuje da se preispitaju stavovi za koje se verovalo
da su prošli i ponovo popne na upražnjeno ateističko mesto.
Nastava veronauke ponovo uvodi vuka u tor, ono što
sveštenstvo ne može više da počini otvoreno, moči će ubuduće
da uradi ispod žita, poučavajući pričama iz Starog i Novog zaveta,
prenoseći fikcije iz Korana i Hadida, pod izgovorom da omogućava
đacima da lakše priđu Marku Šagalu, Božanstvenoj komediji,
24
Sikstinskoj kapeli ili muzici Zirjaba...
Međutim, religije bi trebalo da se predaju u već postojećem
usmerenju - filozofije, istorije, književnosti, likovnih umetnosti,
jezika itd. - kao što se predaju pranauke: na primer, alhemija na
kursu iz hemije, fitognomonika i frenologija u okviru prirodnih
nauka, totemizam i magijsko mišljenje na filozofiji, Euklidova
geometrija na matematici, mitologija na istoriji... Ili epistemološki
ispričati na koji način mit, priča, fikcija, nerazumnost prethode
razumu, dedukciji i argumentaciji. Religija proističe iz prvobitnog
genealoškog i datiranog oblika racionalnosti. Reaktiviranje te
istorije koja potiče pre istorije dovodi do kašnjenja, čak do
promašaja današnje i sutrašnje istorije.
Predavati ateizam podrazumevalo bi jednu arheologiju
religioznog osećanja: straha, bojazni, nesposobnosti da se gleda
smrti u oči, neodržive svesti o nesavršenosti i konačnosti ljudi,
glavne uloge i pokretačke snage egzistencijalnog strahovanja.

24 Zirjab (Abu-al-Hasan ’Ali ibn Nafi) - arapski muzičar (Irak, 789 -
Kordoba, 857). - Prim. prev.