Page 466 - Albert Pike - Moral i Dogma

sin Tereusa i Procne. Pošto su Procne i njena sestra Philomela želele da se osvete Tereusu, one su
ubile Itysa i poslužile njegovo meso na svečanom ručku) i Pelopsa . Io je nesrećna Izida ili Niobe i Rea
15
oplakuje svog raskomadanog Gospoda Hiperiona i smrt svog sina Heliosa, udavljenog u Eridanusu. Iako
su Apolo i Dionis besmrtni, oni su umrli pod drugim imenima, kao Orpheus, Linus ili
Hyacinthus. Sepulhra Zevsa je prikazivana na Kritu. Hyppolytus je bio priključen (MOŽDA BOLJE S P O
J E N) božanskim počastima s Apolonom i nakon što je bio raskomadan poput Ozirisa, vraćen je u život
sa Peonianskom travom Dijane i držan je u tmini i mraku svetog groba Egerie 16 17 . Zevs je napustio
Olimp da bi posetio Etiopljane; Apolo se podvrgao ropstvu Admetusa (u Gr. mitologiji Admetus:

’AdprjToc; neu-krotivi ili neukroćeni, kralj Pherae u Tesaliji, naslednik oca Pheresa po kojem je grad
dobio ime. Admetus je bio jedan od Argonauta i učestvovao je u Kalidonijskom lovu na Vepra. Njegova
supruga je ponudila svoju smrt u zamenu za njegov život); Theseus (Tezej), Peiritihos* , Herkules i drugi
54
heroji, spustili su se u Had na neko vreme; umirući Bog-Prirode pokazao se u Misterijama, žene na Atici
su postile, sedeći na zem-lji, tokom Thesmophoria i Beotinjanke su naricale spuštanje Core - Proserpine,
18
u Senke.

No, smrt Božanstva, kako su je shvatali Orijentalaci, nije bila nekonzistentna s Njegovom besmrtnošću.
Privremeno spuštanje Sinova Svetlosti je samo jedna od epizoda u njihovom beskrajnom kontinuitetu; i,
kako je padela na dane i godine pogodnija od Beskonačnosti, nagle smrti Phaethona ili Herkulesa samo
19
su prekidi u istom procesu Feniksovskih procesa stalne regeneracije, u kojima duh Ozirisa živi večno u
nizu Memfijskog Apisa . Svaka godina potvrđuje oživljavanje Adonisa, i ćilibarske suze koje su prolili
20
Heliadesi (sinova Sunca) zbog prerane smrti njihovog brata, su zlatna kiša puna ogromne nade, sa kojom
se Zevs spušta iz bronzanog svoda Neba u nedra osušene zemlje.

Bal 0^3), predstavnik ili personifikacija sunca, bio je jedan od Velikih Bogova Sirije, Asirije i Haldeje i
njegovo ime se nalazi na spomenicima u Nimrodu i često se pominje u hebrejskim rukopisima. On je bio
veliki Bog-Prirode Vavilonaca, Moć vreline, života i stvaranja. Njegov simbol je bilo Sunce, a on je
prikazivan kako sedi na biku. Sav pomoćni inventar u njegovom velikom hramu u Vavilonu, je opisao
Herodot, i ponavlja se sa detaljnom istovetnošću, u sličnom obimu, u hebrejskom tabernakulu i hramu.

Samo je zlatna statua nedostajala da bi sličnost bila potpuna. Reč Bal ili Baal, kao i reč Adon,
označavaju Gospoda ili Majstora. On je takođe bio Vrhovno Božanstvo Moabita, Amonita i Kartaginjana
i generalno Sabajaca; Gali su obožavali Sunce pod imenom Belin ili Belinus. I Bela se nalazi među
Keltskim Božanstvima na drevnim spomenicima.

Severni preci Grka su čvršćim običajima i na muževniji način poštovali religiozni simbolizam od
razneženih zanesenjaka na Jugu, i dodelili su u svom Perseusu, Herkulesu i Mitri, osobine koje su oni više
cenili i upražnjavali.

Kod gotovo svih naroda može se naći postojanje mitskih bića čija su snaga ili slabost, vrline i nedostaci,
manje ili više slično opisani kao staza Sunca kroz godišnja doba. Postojao je tako, kod Kelta, Tevtonaca,
Skita, Etruraca, Lidijski Herkules čije su sve legende nastale po modelu onog grčkog heroja. Herodot je
našao da je ime Herkulesa dugo bilo poznato u Egiptu i na Istoku i da je ono prvobitno pripadalo mnogo
višoj ličnosti nego što je postojeći moderni heroj poznat u Grčkoj kao Sin Alcmena. Hram Herkulesu u
Tiru je bio, navodi se, izgrađen 2300 godina pre vremena Herodota i Herkules, za čije se grčko ime
ponekad smatralo da ima feničansko poreklo, znači Lutalica, tj. skitnica i dečja kolica na zemlji, kao i
Hiperion na nebu, bio je zaštitnik i uzor onih čuvenih navigatora koji su prenosili njegove oltare s obale